تو روزایی که نبودیم

*خوش می گذره

چند روز تو نوشتنم غیبت داشتم و این اصلا ربطی به مسئله ی وسعت نواحی تحتانی نداره. آخر هفته سر کار نه اومدم اینترنت خونه گی هم قطع بود. تو روزایی که نبودیم اتفاق های خوشحال کننده ای افتاد که موجب شد کمی راحت تر نفس بکشیم و زندگی رو با اتفاقای خوب تر نگاه کنیم . دوتا از دوستای نزدیکم -امین آقا و نژادی -به جماعت عاشقای مقیم مرکز اضافه شدند،خانوم ایکس و آقای ایگرگ در عین ناباوری با هم آشتی کردند (اسمشون رو نمیارم چون مصلحت نیست) و در کنار جمعی از دوستان ،یکی از رفقایی که امسال،سال خوبی رو هم نداشت رو خوشحال کردیم که مجموع اینا سبب شد که ای روزا به ما خوش بگذره.


*هر وقت نگاش می کنم
بالاخره با همت آقای "ب" دستگاه کاپوچ (کاپوچینو) رو راه انداختیم . سیستم آب رسانیش منو یاد فیلم هامون می ندازه و علی عابدینی که تو فیلم اب رو به شهر رسوند!یه شیلنگ کولری از مستراح کشیدیم و به کمک یک عدد ممه به دستگاه وصل کردیم . کارخونه کلاسنو اگر این روزهای ما رو می دید،قطعا در مورد ساخت دستگاه هاش  حتما تجدید نظر می کرد

*پاچه ی حاج حسن

اصولا ما ادمای مردم داری هستیم .شده از جیب خودمون دوبلکس بزنیم ،از جیب ملت نمی زنیم .اما وقتی اسم حاج حسن گاراژی میاد ،همه ی زورمون رو جمع می کنیم که با اقتدار بکنیم تو پاچه اش!حاج حسن ،مدیر گاراژ اتحاد شیرازیه که صولتی توش کار می کنه . این آقا غول مرحله آخر فروگزاری در پاچه ی امت همیشه صحنه دار ِ گاراژ ِ اتحاد شیرازه . تنها کسیه که دلمون براش نمی سوزه. اگرچه خود من همیشه می گم گر تو با بد ،بد کنی پس فرق چیست ؟ولی در مورد این یکی یه ذره این اعتقاده رو ندارم .نمی دوم چرا!می ترسم روزی برسه که دیگران هم در مورد من اینجوری فکر کنن