باور ذهنی ادمها همیشه بر این بوده که
که شادی غم ها رو میشوره و با خودذش میبره
اما
چهره واقعی ادمهای غمگین .معمولا تو مهمونیا و وسط در وسط خنده های
دیگران مشخص میشه.
لحظه ای که ما داشتیم به بی مزه ترین چیزهای دنیا میخندیدیم
اون توی خودش بود . خشم ناراحتی و افسردگی
از زیر پوست سبزه صورتش بیرون میاشید
یه جا بالاخره کم اورد و شر.ع کرد به حرف زدن
از ازدواج ناموفق ،از خودکشی های ناموفق از روابط ناموفق
از همه شکستهایی که بهش تحمیل شد و خودش هیچ تقصیری توش نداشت
گاهی ادم تو مسیری گم میشه که خودش انتخابش نکرده
راهی رو غلط میره که نقشه اش رو دیگران به دستش دادن
جایی که نه با پول نجات پیدا میکنی نه با پارتی
به لبهاش نگاه میکنم که توانایی به زور خندیدن رو هم نداره
و به لحظه هایی فکر میکنم که ارزوداشتم جای زندگیم با اون عوض میشد
