هیچ وقت ادم وطن پرستی نبود
شاید تنها جایی که اسم ایران برام ارزشمند میشد
و رگ غیرت وطن پرستیم میزد بیرون
بازیهای تیم ملی فوتبال مون بود
غیر از اینهیچ وقت عاشق وطنم نبودم
هیچ جنس ایرانی رو به خارجی ترجیح ندادم
حتی نویسنده های معمولی خارجی و کتابهای سانسور شده شون رو
بیشتر از شاهکارهای ادبیات فارسی دنبال کردم
همیشه بزرگترین رویای زندگی سفر و زندگی در کشورهای خارجی بوده
اما در اخرین جمعه خرداد سال 1400 شناسنامه رو برداشتم و رفتم مدرسه
دوران راهنماییم . اخرین دست و پا زدنها بود برای نجات جایی کهتوش زندگی میکردم
وقتی میدونی نمیتونی خونه ات رو عوض کنی مجبوری ایراداتش رو برطرف کنی
من وطن پرست نبودم. وطن پرست هم نخواهم بود . نه کورش کبیر رو میشناسم نه
امیر کبیر رو! من برای نجات خودم دست و پا میزنم . تلاش کردم.باختم.متاسفم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو