کاش به جای این همه تعریف و تمجید و تبریک های کلیشه ای
بشینیم یه بار دیگه جدایی نادر از سیمین رو تنهایی نگاه کنیم
این بار بدون تماشاچی هایی که به صحنه های تلخ فیلم هم می خندند
بدون اونایی که آخر فیلم ،می خوان اونو با اخراجی ها مقایسه کنند
نگاه کنیم و فراموش کنیم که به تماشای یک فیلم از اصغر فرهادی نشستیم
فراموش کنیم که فکرمون هنوز تو سکانس اخر "چهارشنبه سوری "گیر کرده!
درباره ی الی که جای خود داره!
به نظرم حالا وقت اون رسیده که این فیلم رو با یک نگاه دیگه تماشا کنیم
نگاهی فراتر از یک شهر و یک کشور و یک جامعه
حالا دیگه روایت جدایی نادر از سیمین،فقط حرف دل من و تو نیست
آن سوی آب ها هم مردمانی هستند ،که تماشایش می کنند و شاید
تو خلوت خودشون با اون احساس همدردی می کنند!
