بزن به چاک جاده

وقتایی که زندگی روزمره کسل کننده ات رو ول میکنی

و با دوستات میزنی به چاک جاده

تا حداقل برای چند روز یادت بره تو دنیای کوفتیت چی میگذره

سعی کن نسبت به همه چی بی توجه باشی

راحت ترین لباست رو بپوش حتی اگه زشت ترینش باشه

به غر غر های همسفرهات توجه نکن چون بعضیا یادشون میره که چرا 

دارن می رن سفر!یا به غر غر هاشون بیشتر از خوش گذشتن علاقمندن

و وقتی برمیگردی  خودت رو برای همه اخبار بد اماده کن

این زندگی همیشه برای رنجوندت سوپرایزهایی تو جیبش داره

اعتماد به نفس کاذب

اطرافیان ادم همیشه نگاه مثبت تری به توانایی های ادم دارن

شاید اینجوری بگیم بهتر باشه

اطرافیان آدم ،انجام کارها رو برای ما راحت تر از اونی میبینن 

که ما فکر میکنیم

مثلا دوستای من در بعضی موارد فکر میکنند کارهایی هست

که من دلم نخواسته انجامشون بدم

در حالی که من خواستم ولی نشده 

یا می دونم که نمیشه

همین چند ماه پیش،به حرف یکی شون گوش دادم

و رفتم سراغ اتفاقی که مطمئن بودم نمیشه

رفتم و نشد!!به اعتماد به نفسی ک دوستاتون میدن اعتماد نکنین

اون از اعتماد به نفس کاذب خودتونم خطرناک تره!!

1418

احتمالا بیست سال بعد 

به شرط حیات بنویسم

آدمها از یک سنی به بعد 

 به دو عصا احتیاج خواهد داشت

یکی در دست ،به احتیاط نیفتادن

و دیگری در ذهن به احتیاط خطا نکردن!

هرچه از عمر بگذرد زمان برای جبران کوتاه تر خواهد بود

فقر ...

  

در زندگی خانواده های فقیر تنها چیزی که همیشه زیاد دیده میشه 

بچه است !! بچه های زیاد با درامد کم و آینده کاملا مبهم

بر عکس زندگی قشر متوسط و رو به بالای کشورمون

که یا بچه ندارند، یا نهایتا یکی دو تا . با اینده ای که حداقل 

در ذهن پدر و مدرشون مشخص شده و همه چی بستگی به همت

و تلاش بچه داره.

اما چیزی که این وسط ترسناک به نظر میرسه اینه که

تا چهل سال اینده تعداد بچه های رشد یافته در خانواده هایی که

توانایی تربیت بچه رو نداشتند یا به خاطر محدودیت مالی

نتونستند اونا رو در مسسیر درست بزرگ کنند بیشتر میشه!

زندگی مردن قاطی همچین اکثریتی واقعا ترسناک به نظر میرسه

رضایت

وقتی چیزی میخرم و خراب در میاد

یا چیزی رو میدم درست کنن و خوب نمیشه

یا پول زیادی میدم و باز هم از چیزی که تحویل گرفتم 

رضایت بخش نیست ،به این فکر میکنم که چرا باید این اتفاق بیفته

یا اینکه شاید برای همه همینجور میشه و فقط من از اونا حساس ترم؟

واقعیت اینه که خود من معمولا سر کار ادم بی حوصله ی هستم

و اون انرژی و قتی که باید بگذارم رو نمیگذارم 

و فکر میکنم عدم رضایت دیگران از کار من باعث میشه

تا همه چیز جوری پیش بره که به عدم رضایت خودم برسه

خب!چیزی که عوض داره گله نداره

راستی!این اتفاق برای اونایی که واسه کارای من کم میگذارن هم میفته؟