از روی عادت

*عادت می کنیم

بیست نهم فروردین امسال که تموم شد،یک سال از اون ماجرا گذشته بود. اتفاقی که شاید تا همین چند ماه پیش هم فراموش کردنش واسم محال به نظر میومد .(دوست ندارم مبهم بنویسم که علامت سوال تو ذهن اونایی که می خونن متولد بشه ،فکرم نمی کنم گفتن و نگفتنش هم فرقی تو کل ماجرا داشته باشه) اما تو دنیایی که ما داریم زندگیش می کنیم ،چیزایی وجود داره که همیشه یه خط بزرگ روی همه ی تصوراتمون می کشه . خیلی ها اعتقاد دارند که فراموش کردن اتفاق های بد زندگی کار خیلی سختیه . من این اعتقاد رو قبول ندارم چون فکر می کنم فراموش کردن هر اتفاقی ،در هر شکل و هر ابعادی کاملا نشدنیه.چراکه هر چقدر هم که ادعا کنی که همه چیز رو فراموش کردی،ممکنه یه بار ،یه روز و یه جایی  دوباره به ذهنت برگرده و حتی اذیتت بکنه . به نظرم این ادم ها هستند که به شرایط به وجود اومده عادت می کنند . گاهی به بودن ها عادت می کنند و گاهی به نبودن ها .گاهی به داشتن و گاهی به نداشتن .و در نهایت ، کنار همه ی اتفاق های عادت شده،"یادش بخیر"ی قرار می دیم که انگار اون اتفاق روزی بهترین لحظه ی زندگی مون بوده . گاهی وقتا به این فکر می کنم که اگر عادت وجود نداشت چه به روزگارمون می اومد .

*بی رحمیم

قرار شد دیگه به سیاست فکر نکنیم. جوری که اگه ده سال دیگه ازمون پرسیدن رئیس جمهور مملکت کیه؟بگیم نمی دونم!!خودمونم می دونیم که نمی تونیم !ولی خب قرار گذاشتیم!!(ادم تیتر روزنامه ها رو می بینه همه ی قول قرارهای زندگیشُ یادش می ره!!)دوستای عزیز جنبش سبزی ،این روزا با  نیک اهنگ کوثر، به خاطر چند تا کاریکاتور اخیرش خیلی مهربون نیستن!حتی خیلی مورد حمله قرارش می دن و این اصلا عجیب نیست . چون هنوزم فکر می کنم ما (یعنی من + یک جمعیت بزرگ) بیشتر از این که ادمای متفکری باشیم ادمای متعصبی هستیم . ما تاریخ خوبی داریم ولی حافظه ی تاریخی مون فاجعه اس . فراموش می کنیم که نیک آهنگ تو سن بیست و چند سالگی بخاطر جریان اصلاح طلبی به زندان رفت . حتی فکر نمی کنیم که کاریکاتورهاش از واقعیت فاصله داره یا از اون چیزی که ما به اون تعصب داریم . فکر می کنم ماهایی که مدعی شستن چشم و نگاه ،از نوعی دیگر هستیم هم باید یه آبی به چشممون بزنیم .