وقتی چیزی میشکست یا گم میشد یا اسیب میدید
همیشه سعی میکردم اون رو بگذارم کنار و یدونه
نوی اون رو تهیه کنم.
حتی اگه اون وسیله هنوز قابل استفاده باشه
یا اصلا ضرورتی برای داشتن و نداشتنش وجود داشته باشه
چه دلیلی وجود داشت که وقتی پولش رو دارم
با نگاه کردن به شکستگی اعصاب خودم رو خورد میکردم؟؟
نگاهم نگاه غلطی به زندگی بود. ایا ادم نباید خودش رو تو روزای
داشتن برای روزای نداشتن اماده کنه؟؟
اینکه عادت به جایزگین کردن رو توی خودت پرورش بدی
باعث میشه وقت چیز گرونی رو از دست بدی دوبار اسیب ببینی
یکبار واسه نداشتنش و یک بار برای نداشتن قدرت جایگزینیش!
بهتره عادتهای بدمون رو شناسایی و اصلاح کنیم
قبل از اینکه مجبور بشیم با عادت کردن کنارشون بذاریم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو