به بهانه ی جام جهانی

این روزا شاید خیلی از علاقمندان فوتبال ،تماشای بازی های نچندان جذابش جام جهانی (که هنوز فکر می کنم اگر لذت خوردن تخمه آفتابگردون و تماشای فوتبال نبود،تحمل این بازی ها واقعا کار سختی می شد) دوست دارند تا بازی ها رو بدون صدا نگاه کنند. از صدای دیوونه کننده ی بوق های افریقایی که بگذریم ،به گزارش های وحشتناک بازی ها می رسیم که نه فقط به نظر من ،که به اعتقاد خیلی از دوستانی که بازی ها رو نگاه می کنند، ازار دهنده تر از قبل شده . تقریبا همه ی گزارشگرهایی که این بازی ها رو گزارش می کنن، ایران، دوست دارند در مورد مسائل حاشیه ای بازی کن ها و مربی های تیم صحبت کنند و کلمه ها و جمله هایی رو به کار ببرند که اختصاص به خودشون داره تا  یک سبک که نمی شه گفت،شاید یک تیپ خاص برای خودشون داشته باشند
سرهنگ علیفر همچنان علاقمنده تا اصطلاح کوله باری از تجربه رو به کار ببره و اصلا اهمیت نداره که این بازیکن واقعا بازیکن با تجربه ای باشه یا نه .
پیمان یوسفی علاوه بر سوتی های عجیب و غریب همیشه گیش،حالا سرفه و گرفتگی صدا رو هم به قول خودش"چاشنی کار" کرده . من نمی دونم اگر واقعا برای صدا و سیما مهم نیست که یک گزارشگر تو نود دقیقه بیش از ده بار اسم بازیکن ها رو عوضی بگه ،چرا اکثریت مردم تو ایران شانس گزارشگر شدن رو ندارند!
جواد خیابانی هم که به قول امین اقا ،همه چی رو عوضی می گه،با یه "در واقع " ماسمالیش می کنه. ولی این سوتی که: توپ تو زمین بازیکن های نیجریه...در تو زمین آرژانتین...؟؟؟؟کلمه هایی مثل گاهاً!بعضاً ،انصافا!هم کلمه هایی هستند که خیابانی اصار زیادی به اسفاده از اونا رو داره!لب خونی بازیکنای دو تیم و داور هم که از شگرد های ایشونه
مزدک میرزایی که امسال از تاخیر هشت ثانیه ای پخش بازی ها داره استفاده نوسترداموسی می کنه و وقتی که مثلا می گه :ببینیم آیا این کرنر گل می شه یا نه،باید مطمئن باشی که گل می شه! علاوه بر این،بیشتر اطلاعاتی که در مورد بازیکن ها و مربی ها می ده،اطلاعات خاله زنکی درجه دهیه که تو صفحه اخر نشریات خانوادگی و روزنامه ی ورزشی می شه خوند
و این بدشانسی ماست ،که مجبوریم برای بازی هایی که   فردوسی پور ( که این روزا ضعیف ترین روزهای کاریش رو سپری می کنه)گزارش می کنه خوشحال باشیم . گزارشگری که این روزا می تونه اینقدر در مورد لباس  و دختر دونگا و هفت کوتوله صحبت کنه که بیننده ی تلویزیونی از تکرارش خسته بشه با شنیدن جمله ی:واقعا این لباس ِ دونگا فاجعه اس عصبانی بشه .
بحث کارشناسی بین دو نیمه و سوال های احمقانه و عجیب و غریب جاودانی هم که جای خودش رو داره!!
و با این اوصاف واقعا عجیب نیست که روز به روز به تعداد دیش های روی پشت بوم شهر هامون اضافه بشه هرچند ،ما ایرانی ها همیشه عادت داشتیم زیبا ترین اتفاق هایی  تقریبا همه جهان از اون لذت می برند با مشقت(به قول همون آقای یوسفی) نظاره گر(به ققول مزدک میرزایی) باشیم