میگفت : "از وقتی سگش رو دزد برده مثل دیوونه ها شده
نشسته تو خونه و مثل ابر بهار گریه میکنه
انگار که یکی از بچه هاش رو با دست خودش به خاک سپرده باشه"
من نمی تونم اسم این حال رو عادت بذارم
اساسا هیچ ترک عادتی چنین داغی رو روی دل آدم نمیگذاره
از نظر من علت وابستگی انسانها به حیوانات فقط به خاطر محبت
بی منتی ست که از اون حیوان میگیره . و اینکه حیوانات قادر به سخن گفتن
نیستن و نمی تونن چیزی بگن که بخواد باعث ناراحتی افراد بشه .
و منطقی ندارن که باهاش بخوانتصمیمی بگیرن که منفعت خودشون رو
با ضرر ادم های دیگه جا به جا کنه
حقیقتا اگر انسانی با این ویژگی های فردی وجود می داشت و روزی ازپیش من میرفت، گریه که چه عرض کنم شاید برای نبودنش رگم رو هم میزدم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو