تا جایی که یادمه همیشه هر وقت هرکی از خونه می رفت بیرون
نگران میشد . پدرم رو عرض میکنم
نگران می شد و به قول خودش مثل مرغ سرکنده میشد
نگرانی براش بیشتر مثل یک وظیفه بود تا یک احساس!
همیشه چیزی وجود داشت که به خاطرش نگران باشه
شاید از نظرش بهترین جای پیشرفت بشر اختراع موبایل باشه
که میتونه تا حد زیادی از نگرانیش کم کنه!ولی وای به روزی که موبایل
خاموش باشه یا در دسترس نباشه...!
به هر حال ما هم به این احساس پدر عادت کردیم
و حالا قسمت خنده دار ماجرا اینجاست که وقتی اون
از سر نگرانی به ما زنگ نمی زنه ،این ماییم که نگران
اون میشیم و زنگ میزنیم!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو