ادمها وقتی از اطرافیانشون یا عزیزانشون نا امید میشن
رو به تنهایی میارن
شاید که تنهایی از مواجهه با کسانی که دوستشان داری
و دوستت ندارن براشون بهتر باشه
ادمها وقتی توی تنهایی دلشون میگیره
به نوشتن رو میارن . نوشتن تا حدی
غم و ناراحتی رو خالی میکنه
بعدها چشمات به دل نوشته های قدیمیت میفته
و میگی من چقدر خر بودم که غصه این چیزا رو میخوردم
غصه های ادمها مثل موهاشون و مثل شمار سالهای زندگی
بزرگ میشن و وقتی به گذشته فکر میکنی
قبلی ها رو کوچیک و بعدیها رو بزرگتر میبینی
من جایی که نوشتن هم برام بی فایده بود
رو اورده به موسیقی
و روز تولد اردوان کامکار، اولین و شاید اخرین سنتور زندگیم رو خریدم
17تیر! این بزرگترین ارزوی زندگی من بود
بعد از رویای رانندگی همیشه بزرگترین حسرت زندگیم ساز نزدن بود!
گاهی وقتا نا امیدی از دیگران هم بد نیست! تو رو به سمت چیزایی میبره
که میخواستی و فراموش کردی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو