وقتی برای اولین بار بار از تلویزیون صدای هیاهوی
دخترایی که برای اولین بار حضور در استادیوم ازادی رو تجربه میکردند
شنیدم ناخواسته اشک توی چشمام جمع و موی به تنم سیخ شد
تمام ازاد شدهایی که تو کتاب ها خونده بودم و تو نمایش ها و فیلم ها دیده بودم
فراموش کردم. یک لحظه به خودم اومدم و دیدم چه چیزهای کوچیکی
سالهاست بیخود و بی جهت از ما گرفته شده!
وقتی انعکاس این اخبار را در رسانه های دنیا میدیدم
با خودم گفتم چقدر به چشم مردم جهان بدبخت بودیم و نمی دونستیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو