یه جا خوندم که:
خندیدن بدون دلیل "به اصطلاح الکی خندیدن" منجر به افزایش
هورمون دوپامین و اندورفین و موجب احساس رضایت از زندگی
و تاب اوری و شادکامی افراد می‌شود. مغز تفاوت میان خنده
با دلیل و بدن دلیل را تشخیص نمی‌دهد و در نتیجه فرد
دچار نوعی سرخوشی و احساس لذت می‌شود.
از سوی دیگر خنده و شادی جزئی از عوامل بهبود
دهنده خلق و سلامت روان است ولی نمی توان با یک
جزء به بهبود کلیت اختلالات روانی پرداخت.
تو سالن تاریک سینما به وقت تماشای یک فیلم کمدی
تلاش میکنم که مثل بقیه تماشاگرا بخندم حتی الکی ولو زورکی
نمیاد. خبری نیست! به زور میخندم ولی احساس میکنم گلوم داره
درد میگیره!زیادی بهش فشار اوردم
(دانشمندا چرا در مورد آسیبهای زورکی خندیدن تحقیق نمیکنن؟؟)
از زور زدن الکی خسته میشم و دیگه نمیخندم .فیلم تموم شده
نه از دوپامین خبری هست و نه اندروفین! قضیه اخرای شب
ترسناک تر میشه. بعد از شنیدن یه اهنگ قدیمی از دلکش حالا
به این فکر میکنم که زندگی به یک بن بست رسیده همه چیز در مسیر تکرار
و حتی در استانه وقوع اتفاقهای بدتر! نکنه دارم افسرده میشم؟؟ شدم؟؟
مشکل رو میندازم گردن غرب تهران و خاطراتش.
سعی میکنم فراموش کنم .همه چیز رو.دانشمندان دوپامین،فیلم، ایت الله کاشانی
سعادت اباد بنی هاشم باغ فردوس، دلکش...خواب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
حالا تو بگو